Het is alweer november. Het einde van het jaar komt dichterbij en stiekem gaan mijn gedachten dan al richting de kerstdagen en de vakantie. Even rust, en even helemaal niets hoeven. Want in november was die rust ver te zoeken.
Het bleek een turbulente maand, er gebeurde veel. Zo was november weer een nieuwe maand van conflict. Het was een maand waarin nogmaals duidelijk werd hoe zeer we de verbinding met elkaar aan het verliezen zijn. Misschien kijk ik er te pessimistisch naar, maar er lijkt (in ieder geval in de media) steeds meer polarisatie te zijn. Met twee of meer kampen die tegen elkaar opbotsen en in de retoriek geen plaats meer laten voor elke partij die het eigen wereldbeeld niet onderschrijft. Verkiezingen in Amerika, maar ook de gebeurtenissen in onze eigen hoofdstad en alles wat daaruit voorkwam, bevestigden dat beeld deze maand wederom. Een zorgelijk beeld. Onder andere omdat de geschiedenis (en ons vakgebied) ons leert dat het niet de dynamiek van winnen en verliezen is die langdurig succesvolle relaties bouwt. Maar eerder de kloof tussen partijen verder vergroot..
Het geeft voor mij vooral aan dat er werk aan de winkel is. Werk voor ons, als omgevingsprofessionals, om voor die verbinding te zorgen. Om te zorgen dat partijen niet vergeten worden, om te zorgen voor een zorgvuldige dialoog. Om te zorgen dat pijn van anderen gezien en erkend wordt. Dat er naar elkaar wordt geluisterd. Dat er wordt gewerkt aan dialoogtafels, waarin plek is voor alle belangen en actief wordt gezocht naar meerwaarde. In plaats van naar manieren om de ander buitenspel te zetten.
Dan doet het mij wel goed om te zien dat ik daarin niet de enige ben. Dat zowel omgevingsprofessionals, als ook andere mensen opstaan. Mensen die actief de verbinding proberen te zoeken. Mensen die handelingsperspectief proberen te bieden. En daarmee laten zien dat er een andere weg is. Zie bijvoorbeeld het relaas van Sara Cobb in het artikel over de State of Conflict. Of de AARC-principes, van Merrick Hoben (te beluisteren in de podcastaflevering met Marc Wesselink). Laten we die mensen omarmen en helpen, hun geluid versterken. Want er komt nog genoeg op ons af. En alleen samen kunnen we dat aan.